NO ES MAS FELIZ EL QUE MAS TIENE, SINO EL QUE MENOS NECESITA

Esta frase me gusta desde hace mucho tiempo,la aplico en todos los campos donde me muevo, y se la aconsejo a toda la gente a la que aprecio.

viernes, 2 de octubre de 2009

ETAPA 12. PALAS DE REI - SANTIAGO DE COMPOSTELA ( 72 km.)

Ya abordamos la definitiva etapa, la que nos va a llevar a la Plaza del Obradoiro, la que va a colmar el esfuerzo de 12 dias de pedaleo, pero de meses de preparación e ilusión.

Km. recorridos : 72,43 km.
Velocidad media :9,78 km/h.
Tiempo pedaleando: 7 horas y 23 min.

Nos levantamos con muchas risas, la alegria de casi tocar el final del Camino nos lleva a afrontar la jornada con muchas ganas. Desayunamos en el albergue y pronto empezamos a pedalear son las 8,30 h. de la mañana, sigue ayudandonos el tiempo, ni una nube , cualquiera diría que no estamos en Galicia, pues la temperatura media a las 14 h. ronda los 32 grados todos los dias. Mientras en el resto de España agua y de que manera.

Empezamos la jornada con fuerte pendiente hacia Casanova y Disicabo, nosotros nos prometemos un día más fácil, de lo que al final resultará ser, no creo que sea por el esfuerzo de tantos dias, pues las piernas nos responden muy bien, y el trasero ya no tiene problemas con el sillín, Labocane ha sido un exito, Pasamos por Furelo y Melide y hay empezamos a tener problemas, por primera vez en el Camino.... Pinchazo !! mi rueda trasera se queda sin aire, y nos ponemos a reparar la dichosa rueda, me ayudan Montse, y Manolo a sacar las alforjas y en un momento cambiamos la cámara, la inflamos y seguimos, hemos perdido una media hora entre una cosa y otra, esperamos no tener ningún contratiempo más.

Pasamos por Santa Maria, Parabispo y Ribadiso, llegamos a Arzua, donde paramos a reponer fuerzas, durante todos estos dias aprendimos que haciendo un parón a mediodia para reponer fuerzas con un bocadillo y fruta afrontamos en tramo de la tarde mejor que si comemos normalmente. Eso sí, líquido por un tubo, la bebida más frecuente, agua, aquarius y ..Cerveza con limonada. Será porque ya nos queda poco pero a partir de Ferreiros empieza un sube y baja que nos desespera, Montse no quería bajar más pendientes para no tenerlas que subir después, pero eso si, nada de empujing, la verdad que se ha puesto muy fuerte, o que tenía unas ganas locas de llegar a casa pues ya son muchos días sin ver a Pau. Pasamos por Ferreiros, Boavista, Salceda, O Pino y San Antón, siempre entrando en unos parajes preciosos, no paramos de hacer fotos y la suerte de entrar en bosques con muchísima sombra, frescos que nos reconfortaban en las bajadas y nos hacian sufrir en las pendientes.

Pero hoy no había tregua, deseabamos llegar a Santiago, pasamos por Sampaio, las pendientes se pronunciaban más y más o quizás era que estabamos demasiado cerca y la impaciencia nos gastaba una mala pasada. Un ruido ensordecedor de los motores de un avión nos anunciaba que pasabamos cerca del aeropuerto de Lavacolla, y ya solo estabamos a 16 km. de Santiago. Mientras ibamos vigilando esos monolitos que ya a estas alturas los hay cada medio kilómetro, pasamos por delante de la TV de galicia, la española, pero del Monte do Gozo, ni rastro, por fin el primer cartel que nos anuncia ese Mirador de la Catedral compostelana, seguimos subiendo, sabiendo que son el último obstáculo para poder divisar la ciudad.

Por fin, el Monte do Gozo, un gran monumento al peregrino y sellamos, como no nuestra Credencial, una de los últimos sellos. Y nos dejamos caer durante 6 kilómetros, entramos en Santiago, nos hacemos fotos ya muy contentos, vamos pedaleando por las calles de la ciudad, siguiendo las últimas flechas amarillas,buscando la Porta do Camiño, por donde accedemos a un sinfín de calles, hacia la derecha y hacia la izquierda, Poco a poco nos acercamos y oimos dos músicos que tocan sus gaitas y poniendonos la piel de gallina.

Y empezamos a entrar en la Plaza del Obradoiro, con una gran emoción y lágrimas en los ojos, entramos por la derecha de la Catedral, mientras avanzamos ella crece en nuestra visión, y llegamos al centro de la plaza, un alboroto de gente, mucha espectación, muchas lágrimas de alegría, abrazos con nuestros compañeros de viaje Manolo y Alberto, pues todos juntos hemos conseguido nuestro objetivo, SANTIAGO DE COMPOSTELA.

Son las 20, 00 horas. después de disfrutar haciéndonos fotos en la plaza, vemos que causa mucha espectación la bandera que llevamos, muchos extranjeros nos preguntan que de que país somos, nosotros somos del Catllar " a little town " y nos siguen mirando raros, nosotros nos desbordamos de alegría, pues no voy a decir que ha sido un sacrificio, pero sí duro, aunque los momentos buenos borran nuestra memoria y llenan nuestros corazones.

Hemos conocido a gente muy maja por el Camino, con las que ha valido la pena sentarnos a hablar, a compartir un bocadillo, en estos momentos recordamos a la Sra. Luisa de Tardajos , que nos dió manzanas y estuvimos hablando con ella y con su nieta, a Bienvenido que cada día hace sus monumentos y después a la noche se los tiran, pero él erre que erre, a José Manuel, el rockero de Madrid que iba parando en todos los garitos a tomarse una cervecilla y un pincho, a Pepe el hospitalero del albergue de " La Campana", a Oscar el peregrino- hospitalero que se quedó en un albergue del Camino a ofrecer su sabiduria culinaria a todo peregrino que pasa por su albergue, a Javi y Ana de Tolosa, que nos los hemos ido encontrando por todo el Camino y a los que les mandamos un afectuoso saludo, a esos dos gallegos, Macario y Castor, ¡Vaya dos elementos!! ( Castor, no me hables mal de tu Galicia que es una pasada de bonita), Dani de Girona un peregrino solitario, y a todos los que hemos ido encontrando por los albergues, Esther de Barcelona, " el topetat" de Castellón, etc, etc.

Una vez instalados en Santiago, facturamos las bicis, les quitamos por última vez ( supongo) las alforjas y salieron para El Catllar. Nosotros nos alojamos en un hotel, cenamos con Manolo y Alberto, y celebramos nuestro objetivo cumplido.

Al día siguiente, o sea ayer, fuimos a hacer las correspondientes compras, antes de volver a la Plaza del Obradoiro, donde aún nos emocionabamos por lo vivido en el día anterior, viendo llegar a otros peregrinos. Entramos en la Catedral, visitamos al Santo y su Sepulcro, y celebramos la Misa del Peregrino que fué muy emotiva .

Al finalizar la Misa volvimos a encontrarnos con Javi y Ana que, entonces llegaban al final de su Camino, nos hicimos las fotos pertinentes y después de despedirnos nos fuimos a coger el tren que nos llevaría hasta nuestra querida casa.

ULTREIA !! BUEN CAMINO !!

10 comentarios:

  1. Objetivo cumplido pareja¡¡¡ muchas felicidades.ahora toca enseñar las fotos y ..¿para cuamdo la proxima pedalada?? un fuerte abrazo.

    ResponderEliminar
  2. enhorabona per les forces que heu tingut els dos sobre tot tu montse que et pensaves que no arribaries ja tens el cami fet,be ara ja ens veurem per celebrar-ho tots, un peto. ens truquem per veurens.claudia,marquez i tina.

    ResponderEliminar
  3. Anims desde l' Open,ja veig que estas fet un fenomen.
    Una abraçada molt gran

    ResponderEliminar
  4. castor y maca os dan la bienvenida a nuestro gran paraiso llamado galicia. el subidon de la llegada al obradoiro lo has descrito de una manera muy impresionante, pareces hasta gallego, y eso que nosotros lo vemos muy a menudo por la distancia geografica. pero lo mejore de todo, la misa, y eso que no soy practicante, pero impresiona recordar el cumulo de sensaciones acumuladas a lo largo de esos dias pasados. Me quedo con una cosa que me dijiste en Los Arcos: cada uno se siente lo joven que el crea oportuno. Con dos cojones. Disfrutad de estos dias y BUEN CAMINO en la vida.

    ResponderEliminar
  5. Bon dia amics:
    Enhorabona!!! Us he seguit a diari encara que no he posat cap comentari. Esperava la vostra arribada a Santiago per felicitar-vos.
    Per la extensió i la intensitat dels vostres relats es fàcil intuir que ha estat una experiència extraordinària, com ja us vaig pronosticar. Si encara no us ho han dit, us ho dic jo: Ara comença un altre “Camino” en el vostre dia a dia. Apliqueu tot el que heu viscut i heu après aquests dies en la vostra vida i tot anirà millor. Jo ho estic fent i no hem puc queixar...
    Molts petons, abraçades i records de part de la família Miquel-Català.
    Antoni Miquel.

    ResponderEliminar
  6. Enhorabona!!
    Quina emoció al llegir l'últim post!!
    Ja tenim ganes q ens ho pogueu explicar en persona!
    Aqt Dimecres assagem ales 22:00,estaria bé si poguessis venir Montse,q el Diumenge 11 és Sant Nicaset i la Trobada de Gegants!!

    ResponderEliminar
  7. Hola pareja!!!
    Que tal la vuelta a la rutina... espero que no se os haya hecho tan dura como a nosotros. Lo digo porque en el ultimo albergue nos debió de picar un bicharraco y estamos los 2 llenos de granos por todo el cuerpo!
    Ya hemos estado leyendo vuestro blog, no tiene desperdicio...
    Bueno, pues aquí os mandamos nuestras direcciones de correo, cuando tenga una vuestra os mando una foto que tenemos en la camara con vosotros, vale?
    Un fuerte abrazo,
    Javi y Ana

    javiarsuaga_83@hotmail.com
    ana_corres@hotmail.com

    ResponderEliminar
  8. Una pasada el relato de lo vivido del Camino de Santiago; que el Apostol os de fuerzas para volverlo a hacer.
    Un saludo Martos.

    ResponderEliminar