NO ES MAS FELIZ EL QUE MAS TIENE, SINO EL QUE MENOS NECESITA

Esta frase me gusta desde hace mucho tiempo,la aplico en todos los campos donde me muevo, y se la aconsejo a toda la gente a la que aprecio.

domingo, 12 de febrero de 2012

SE MURIÓ A LOS PIES DE LA ENCINA MILENARIA...

 Pues si..... se murió a los pies de la Encina Milenaria, mi GPS decidió tirarse en marcha de la bicicleta y Montse pasó por encima de él cuando llegabamos a la Encina Milenaria que hay entre l'Argilaga y Vistabella. En fin, le acababa de cambiar las pilas....
En otro orden de cosas diré que hoy TAMBIÉN hacía frio, mucho frio. Cuando salíamos de casa el termómetro marcaba -2 grados y eran las 9 de la mañana. Sin embargo, en el lugar de encuentro estaban ya Helena, Victor, José Cano, José Martos, Gaby, y Javier. Con Montse y conmigo 8 eramos esta fria mañana.
 La ruta no era nada del otro mundo, pues la intención era rodar por sitios donde diera el sol y que con pedaleo fácil nos fueramos quitando el frio de encima y así transcurrió la mañana.
 Incluso en medio de nuestro recorrido nos paramos a ver como pasaba la carrera de bicis de carretera Memorial Xavi Tondo, con una amplia participación.
 En Vistabella hicimos un parón para comernos el bocata, no puedo decir descansar porque nadie iba cansado, al contrario, la gente pide más caña para la próxima salida. El Open Natura del Vendrell está cerca ( 4 de marzo) y todos queremos ir, después del éxito de La Pica, en el grupo hay muy buen ambiente para acudir a esa próxima cita juntos.
 Y tengo muy claro que cuando una de las mujeres que nos acompañan tienen algún problema mecánico, todos estamos para ayudarlas.
 La ruta sigue transcurriendo sin ninguna dificultad, por supuesto, pasamos por caminos muy bonitos entre bosques.
 Para finalizar bajamos por el Gr, que tiene algo de dificultad pues es una trialera un poco técnica pero no hay ningún problema para nadie. Recuerdo alguna caida mía cuando empezaba a pasar por ahí, pero la gente del grupo ya tiene más nivel.
 Y poco más que contar, sobre las 12,15 h. llegabamos a la Torre d'en Guiu, ya pasó el frio de la mañana. Esperemos que a partir de ahora, el tiempo nos respete un poco más.
 Y de aqui dos semanas estaremos en Vendrell en la inauguración del circuito Open Btt Tour de este año. Creo que seremos unos cuantos de los que salimos siempre. Saludos y pedales.

10 comentarios:

  1. Quería darte el pesame seriamente pero me ha sido imposible no reirme, es ancho el camino pero justo Montse pasó por encima,es la ley de Murphy.
    Pese a todo gran salida, pero es lo que dices el frio no respeta a nadie. Los mios habían quedado a las 7am para salir pero ha sido imposible -8ºC, marcaba el termometro una locura.
    Esperemos que esto mejore. Un saludo.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Ana, un saludo muy grande para todos vosotros, os leo y veo que no parais nunca, siempre haceis una u otradisciplina, vosotros si sois grandes!!

      Eliminar
  2. Hola Jordi, que valor con el frio que hace, pero tienes razón el Vendrell esta ya aquí y hay que ir un poco preparado, ya nos veremos allí, un abrazo.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Sinceramente, espero poderte saludar en Vendrell. Hasta pronto.

      Eliminar
  3. gran ruta jordi solos los grandes salen con este frio.saludos!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Muchas graicas, Toni, seguro que tu también haces lo mismo, y es que no tenemos remedio. Un abrazo!!

      Eliminar
  4. queeeee???' fueiste tu que le diste un par de zapatazos escondido en los matorrales para tener la excusa de comprarte uno nuevo... como culpas a Montseee desde luego Jordi.....

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Unos zapatazos con unos como los que te he enviado a tu correo , jajajaja. Sinceramente, me lo paso genial con vosotros!!!

      Eliminar
  5. dong! (espai) dong! (espai) dong! (espai) dong! (espai)........ snif, snif!.... les campanes "toquen a morts".... el "global positioning system" d´en Jordi ha expirat definitivament. Jo hi era allí... jo el vaig veure... per l´escletxa del ullet vaig percebre com es llençava al buit. Tot sol, sense pensar-s´ho ni un moment. No va dubtar, i el seu cos es va esclafar al terra.... uns segons més tard, la tragèdia recobrava una altra víctima i al final, per acavar definitivament amb qualsevol possibilitat d´alé, per molt minsa que fós, la roda el va esclafar.
    ... descansi en pau!
    Víctor Negrié desde Pallaresos

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. jajajajajaja, Victor sou una passada, que content estic de coneixe-us!!!

      Eliminar